Hoeveel? Zielsveel!

Onlangs stuurde Manteau mij weer een enorm leuk boek. Ik had het al eens eerder gezien in de boekenwinkel, maar ik had maar eens snel bekeken, hoewel de achterflap me wel aansprak. Welk boek? Misschien dat jullie het al kunnen afleiden uit de titel en de cover hierlangs: Zielsveel van Marc Legendre. Over de cover gesproken; ondanks dat het niet zo'n originele cover is, vond ik 'm toch erg mooi. Het felblauwe truitje, het kleine, rode hartje tussen Marc en Legendre en op de i, het halve, anonieme gezicht van het model, het geheel zag er prachtig uit!

Bovendien een van de meest speciale boeken die ik ooit gelezen heb, hoewel ik nog nooit van deze schrijver gehoord had, voor ik dit boek zag. Het leest echt vlot, ondanks de speciale schrijfstijl, en die 200 paginaatjes zijn zo uit. Wat mij vooral verbaasde, was dat deze schrijver zo goed kon omgaan met jongerentaal en de denkwijze van 'onze soort'! Proficiat hiervoor, echt waar! Ook was ik dol op de verschillende typetjes in dit verhaal. Mijn favoriet? Het "fucking crashen!" typetje: alom bekend! (maar voor het helemaal te begrijpen moet je het boek lezen natuurlijk ;-) ) Het boek gaat over verschillende gevoelige en actuele thema's en is vaak behoorlijk diepgaand, maar dit wordt afgewisseld met verschillende humoristische stukjes, waarbij soms wel wat cynisch wordt gekeken naar de hele mensheid, wat het eigenlijk alleen maar grappiger maakte. Of de verschillende, ietwat ironische dialoogjes in het boek, als ik er alleen nog maar aan terugdenk, begin ik al spontaan te lachen!

Er gebeurt trouwens erg veel in het boek. Toch wordt het niet ingewikkeld, want de gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Niet dat het geen spannend boek is, hoor, want het einde is behoorlijk verrassend en komt ook onverwacht. Het is absoluut geen cliché boek!

Na het uitlezen van dit, voelde ik me meteen ook weer wat gelukkiger en bedacht ik dat we eigenlijk niet zoveel moeten klagen. De meesten van ons hebben het best goed! In dit boek lijkt het meisje wel gedoemd zijn tot pech en heeft bijna alle ongeluk dat je je kunt voorstellen. Bovendien vond ik het prachtig dat het meisje anoniem was, in geen enkel moment zei ze of iemand anders haar naam. En past dat niet in het beeld van "iemand met problemen"? (het hoofdpersonage zou me nu aanstaren en roepen dat ik net zoals haar psycholoog en haar in het hokje van "iemand met problemen" zou stoppen. Daarom zet ik het maar tussen twee aanhalingstekens, misschien leest ze wel mee.) Die anonimiteit kan volgens mij wel dubbel bekeken worden: iemand met problemen wil niet herkend worden en wil aan niemand tonen dat ook hij/zij problemen heeft. Dat is ook zo met het hoofdpersonage, ik denk dat Legendre er bewust voor heeft gekozen om haar geen naam te geven.

Als je van dit soort verhalen houdt, kan ik je dit ontroerende boek ze-ker aanraden. Laat me iets weten als ook jij bij zoveel dialoogjes plat lag van het lachen!

Groetjes!